Wraz z rozwojem kolejnych dzielnic, tkanka urbanistyczna Wiednia kształtowana była w taki sposób, aby kreować nawet niewielkie parki, które często decydowały o prestiżu położonych przy nich nieruchomości. Tym samym uzupełniano system zieleni, którego trzon stanowią ogromne założenia o historycznych korzeniach, takie jak Prater, ogrody Belwederu czy Augarten, o przestrzenie, które obecnie można nazwać parkami kieszonkowymi. Ich funkcja ekologiczna być może jest znikoma w porównaniu z dużymi parkami, ale niewątpliwie odgrywają one ważną rolę w kreowaniu więzi sąsiedzkich. Bliskość tego typu obszarów wpływa także na utrwalanie pozytywnych wzorców przemieszczania się po mieście ? mieszkańcy chętniej rezygnują z poruszania się samochodem, jeśli do parku jest wystarczająco blisko.

Nowoczesność wśród zabytkowej zabudowy

W 4. dzielnicy Wiednia, której układ urbanistyczny kształtował się na przełomie wieków XIX i XX, przeważa secesyjna zabudowa kamieniczna. W jednym z kwartałów znajduje się park, którego granice formują ogrody frontowe przy budynkach. Poprowadzona wzdłuż ulica została zamknięta dla ruchu kołowego i służy jako trasa biegowa. Ścieżki wewnątrz parku są prowadzone w sposób swobodny, okalają trzy osiowo umieszczone elementy: znajdujące się w północnej części boisko, którego betonowa nawierzchnia jest zimą zamieniana w lodowisko, centralnie umieszczony plac zabaw oraz ogrodzony wybieg dla psów w części południow...