Koagulanty glinowe w aspekcie uzdatniania wody z jeziora Miedwie
Podstawowym źródłem wody do picia dla Szczecina jest jezioro Miedwie. Ujmowana woda charakteryzuje się stosunkowo niską temperaturą o małym zakresie wahania w ciągu roku (2-11°C), niewielką mętnością (0,5-3,5 mg NTU), średnią barwą (10-14 mg Pt/dm3), podwyższoną utlenialnością (5,6-7,2 mg O2/dm3) oraz okresowo zwiększoną zawartością sinic i okrzemek.
Odczyn pH wody kształtuje się na ogół w zakresie 7,5-8,4 – najwyższe wartości występują latem, osiągając maksima w czasie bujnego rozwoju fitoplanktonu w epilimnionie jeziora.
Przedstawione właściwości fizykochemiczne wody z jeziora Miedwie oraz ich duża zmienność w ciągu doby niekorzystnie wpływają na przebieg procesu koagulacji i sedymentacji, ograniczając w ten sposób skuteczność tego etapu uzdatniania. Ponadto przy stosowaniu wysokich dawek koagulantów niska zasadowość wody surowej powoduje zwiększenie agresywności kwasowęglowej uzdatnionej wody.
Pierwszym stosowanym koagulantem był siarczan glinu, który powodował wysoką agresywność kwasowęglową oczyszczonej wody – w stopniu zależnym od odczynu pH wody surowej oraz użytej dawki koagulantu. W rezultacie osiągnięto wtórne zanieczyszczenie wody, pochodzące z sieci rurociągów – istniejąca technologia SUW Miedwie nie posiada układu stabilizacji. To zmusiło Zakład Wodociągów i Kanalizacji w Szczecinie ...
