Zarządzanie w gospodarce wodnej zasadniczo obejmuje dwa obszary: dysponowanie zasobami wód powierzchniowych i podziemnych (czyli zarządzanie wodą w aspekcie jej ilości i jakości) oraz majątkiem Skarbu Państwa związanym z gospodarką wodną, czyli gruntami pod powierzchniowymi wodami płynącymi, drogami wodnymi, obiektami hydrotechnicznymi, budowlami wodnymi (zaporami, śluzami, wałami przeciwpowodziowymi, pompowniami melioracyjnymi itp.) i pozostałymi składnikami majątkowymi. Oba te obszary wzajemnie się przenikają i uzupełniają.

W związku z wdrażaniem Dyrektywy Wspólnoty Europejskiej nr 2000/60/WE z 23 października 2000 r., ustanawiającej ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej (Dz. Urz. WE 327 z 22 grudnia 2000 r.), zwanej Ramową Dyrektywą Wodną (RDW), organizacja gospodarki wodnej w Polsce winna uwzględniać cztery elementy. Są to zasada zarządzania w układzie zlewniowym, potrzeba większej integracji aspektów ilościowych i jakościowych zarówno wód powierzchniowych, jak i podziemnych, przy uwzględnieniu naturalnego przepływu wody w cyklu hydrologicznym, a także zapewnienie udziału społeczeństwa w procesie planowania w zarządzaniu zasobami wodnymi i dążenie do zasady pełnego zwrotu kosztu usług wodnych.

Nowe struktury gospodarki wodnej
Mówiąc o organizacji gospodarki wodnej w Polsce, należy zwrócić szczególną uwagę na sposób finansowania jej zadań. Biorąc pod uwagę wyżej wymienione wymagania, wynikające z RDW, i konieczność...