Dawniej podstawą używanych jednostek miar były części ciała człowieka. Ilością łokci lub stóp określano gabaryty towarów, produktów lub budowli. Były to ogólnie zrozumiałe miary, opierające się na analogii i porównaniu ze skalą człowieka, niegwarantujące jednak wielkiej precyzji pomiaru, takiej jak obecnie stosowany system metryczny.

W projektowaniu istotne jest, aby stosując abstrakcyjny system metryczny, opierać się na relacji do skali i proporcji ludzkiego ciała. Odniesienie do wymiarów człowieka w celu uzyskania właściwych proporcji projektowanych obiektów lub przedmiotów było podstawą wielu kanonów piękna stosowanych w historii sztuki. Można tu wspomnieć egipski kanon stosowany w okresie ptolomejskim, grecki i rzymski kanon Polikleta, księgi Witruwiusza, wskazania Albertiego, prace Leonarda da Vinci, Michała Anioła, Palladia czy Vignioli lub średniowieczne rozważania Dürera. W odległej kulturze japońskiej od wieków powszechnie stosowano i stosuje się nadal moduł budowlany jako podstawę kształtowania przestrzeni mieszkalnej. Modułem tym jest tatami – wielkość maty podłogowej o stałych rozmiarach 180 x 90 cm. Wielkość pomieszczenia określało się według liczby tatami i dotyczyło to nie tylko pomieszczeń mieszkalnych, lecz również ogromnych przestrzeni świątynnych i rozległych wnętrz pałacowych¹.
Proporcje wynikające ze „złotego podziału” od 1947 r. stosował Le Corbusier w swych projektach. Zdawał on sobie sprawę, że abstrakcyjno...