Techniki obliczeniowe do prognozowania oddziaływania emisji odorów na jakość powietrza wywodzą się z ogólnych metod stosowanych do modelowania stężeń substancji w powietrzu, a więc określania charakterystyki pola imisji wokół źródła emisji.

W szerokiej gamie modeli, stosowanych w tym celu od wielu lat, w ocenie lokalnych oddziaływań dominującą rolę zyskał model smugi Pasquilla1, znany też pn. modelu Gaussa (odrębną klasą lub tylko podtypem jest model meandrującej smugi Gifforda2). Wśród 58 modeli przedstawionych w raporcie Europejskiej Agencji Środowiska3 znalazło się 15 modeli przeznaczonych do obliczeń w skali lokalnej, z których zdecydowana większość (13) należy do kategorii gaussowskich. Pomiędzy różnymi modelami występują istotne różnice, widoczne w uzyskiwanych wynikach, dotychczas bowiem nie opracowano modelu, który pozwalałby prognozować stężenia z małym błędem dla zróżnicowanych typów źródeł ani w różnych warunkach terenowych czy meteorologicznych. Mimo to wszystkie modele gaussowskie bazują na tych samych podstawowych założeniach, ale na odmiennych niekiedy uproszczeniach opisu niezwykle skomplikowanej struktury dynamicznego ośrodka, jakim jest przyziemna warstwa atmosfery.

Model Gaussa
Model gaussowski zawdzięcza swą nazwę sposobowi obliczania rozkładu stężeń w płaszczyźnie prostopadłej do uśrednionego w czasie kierunku wiatru, będącego główną siłą napędową transportu substancji w powietrzu. Na...