Uciążliwość źródeł emisji zanieczyszczeń w dużej mierze zależy od wielkości strumienia zanieczyszczeń ulatujących do otoczenia, czyli od wielkości emisji. Natomiast jej wielkość jest istotnie uzależniona od stężenia zanieczyszczeń w gazach odlotowych (np. wentylacyjnych, procesowych) lub wywiewanych znad źródła powierzchniowego.

Zawartość zanieczyszczeń chemicznych w gazach można określić poprzez podanie wartości stężeń masowych (np. w mg/m3) lub objętościowych (np. ppm), a pomiary mogą być wykonywane metodami chemicznymi lub fizykochemicznymi. Takimi miarami stężenia można się posłużyć do określania stężenia zapachu jedynie wtedy, gdy zapach gazów pochodzi od jednej substancji wonnej. Stężenie zapachu, wyrażone jako liczba jednostek zapachu (LJZ), określa się ze wzoru:



gdzie : S – stężenie odorantu w próbie gazu,
Spw50 – próg wyczuwalności węchowej.
Oprócz tego zapisu stosuje się także inny: LJZ = jz/m3, gdzie jz/m3 oznacza ilość jednostek zapachu w 1 m3.
Ten drugi zapis nie ma sensu fizycznego (tak jak np. mg/m3), jest tylko zabiegiem formalnym, który pozwala (po przemnożeniu przez wielkość strumienia gazów) obliczyć wielkość emisji zapachu (odorów) wyrażoną w jz/h (jednostkach zapachu na godzinę) lub jz/s.
Zdefiniowane wyżej stężenie zapachu przedst...