Stabilizacja osadów ściekowych z zastosowaniem procesu fermentacji metanowej jest historycznie najstarszym, a współcześnie najbardziej rozpowszechnionym procesem przeróbki osadów ściekowych. Pierwszym krokiem milowym dla intensyfikowania tego procesu było przejście z technologii otwartych komór fermentacyjnych do technologii zamkniętych, wydzielonych komór fermentacyjnych i warunków temperaturowych odpowiadających funkcjonowaniu bakterii mezofilowych lub termofilowych. Skutkiem tak prowadzonych procesów było nie tylko skrócenie czasu uzyskiwania zmineralizowanego, stabilnego osadu, lecz także możliwość ujmowania i magazynowania biogazu. Pozyskiwanie biogazu, którego zasadniczym składnikiem jest wysokoenergetyczny metan, uczyniły z fermentacji metanowej bardzo atrakcyjny (jak dotychczas jedyny) sposób stabilizacji osadu, umożliwiający co najmniej częściowy odzysk energii włożonej w jego prowadzenie. Od dawna do standardów w gospodarce osadowej średnich i dużych oczyszczalni ścieków należy spalanie biogazu z odzyskiem energii cieplnej, a od kilkunastu lat na wielu dużych obiektach instalowane są także generatory prądotwórcze zasilane biogazem. Pozyskiwanie części energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych, w tym biogazu, w świetle nowych aktów prawnych UE jest nie tylko uzasadnione – stało się wręcz obowiązkiem. Przewiduje się, iż do 2012 r. ok. 10% energii wytwarzanej w krajach Unii będzie tzw. energią zieloną.
Dążenie do uzyskania jak największej ilości biogazu jest jedną z podstawowych przesłanek dla poszukiwania możliwości intensyfikowania procesu fermentacji. Druga przesłanka wynika z potrzeby minimalizowania ilości osadów wyprowadzanych z oczyszczalni.
Zmniejszenie masy jest uzyskiwane jako efekt znacznego stopnia rozkładu substancji organicznej osadu (zmniejszenie suchej masy osadu po mineralizacji), natomiast spadek objętości jest skutkiem poprawy odwadnialności dobrze zmineralizowanego osadu, a zatem wzrostu stężenia suchej masy w osadzie odwodnionym.
Kolejnym ogromnym krokiem w rozwoju fermentacji i zwiększeniu jej atrakcyjności jako procesu stabilizacji osadów ściekowych było rozdzielenie „nitek” osadów wstępnego od wtórnego dzięki wprowadzeniu mechanicznego zagęszczania osadu wtórnego przed jego wprowadzeniem do komory fermentacyjnej. Ma to zasadnicze znaczenie, ponieważ kolejne metody intensyfikacji procesu fermentacji wiążą się przede wszystkim z możliwościami fizykochemicznego preparowania osadu nadmiernego przed skierowaniem go do procesu fermentacji.