Od początku lat 70. XX w. w celu ograniczenia ujemnych wpływów gospodarki człowieka na zasoby przyrody zaczęto wypracowywać różnego rodzaju międzynarodowe uregulowania prawne dotyczące m.in. ochrony siedlisk przyrodniczych oraz gatunków zagrożonych. Warto je poznać z uwagi na to, że tego rodzaju miejsca i przestrzenie znajdują się także na obszarach naszych miast. 

Pierwsze umowy międzynarodowe (konwencje) wspomagające działania związane z ochroną przyrody to: konwencja ramsarska, dotycząca ochrony obszarów wodno-błotnych (1971 r.), konwencja berneńska o ochronie gatunków dzikiej flory i fauny europejskiej oraz siedlisk przyrodniczych, konwencja bońska o ochronie wędrownych gatunków dzikich zwierząt (1979 r.) oraz konwencja z Rio o różnorodności biologicznej (1992 r.).

Sieć obszarów Natura 2000

Konwencja z Rio uważana jest za przełomową w dziedzinie ochrony przyrody. Nałożyła ona na kraje członkowskie Unii Europejskiej m.in. zobowiązania związane z tworzeniem sieci obszarów Natura 2000. Podstawą wdrażania tej sieci były dwie dyrektywy – ptasia i siedliskowa. W 1979 r. przyjęto dyrektywę ptasią (Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/147/WE z 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa, zastępująca wcześniejszą Dyrektywę Rady...