Środowisko przyrodnicze jest konglomeratem zarówno składników przyrody ożywionej, jak i nieożywionej, które w wielu przypadkach są zależne od siebie i nie mogą funkcjonować w oderwaniu.

Dlatego też jedną z podstawowych dyrektyw ochrony środowiska jest kompleksowość działań podejmowanych w tym zakresie.

W polskim systemie prawnym ma ona swoje umocowanie w art. 5 Ustawy z 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska1, zgodnie z którym: Ochrona jednego lub kilku elementów przyrodniczych powinna być realizowana z uwzględnieniem ochrony pozostałych elementów. Stąd też nie można zapominać o tym, że formy ochrony przyrody wymienione w art. 6 Ustawy z 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody2 mają umożliwić kompleksową a nie jedynie fragmentaryczną ochronę środowiska przyrodniczego. Dlatego co do zasady działania podejmowane na obszarach chronionych, zmierzające do zachowania jednego składnika środowiska przyrodniczego, nie powinny wpływać na pogorszenie innego. Właśnie taka naturalna zależność występuje pomiędzy obszarami Natura 2000, będącymi powierzchniową formą ochrony przyrody, a drzewami lub krzewami, które się na ich terenie praktycznie zawsze znajdują.

Oddziaływanie na cele ochrony

Praktyczną trudność związaną z ochroną obszarów Natura 2000 może powodować brak enumeratywnego określenia, jakie konkretnie działania są w nich zabronione (w przeciwieństwie do innych form...