Parki krajobrazowe to bez wątpienia obszary o wysokich walorach krajobrazowych, ale jednocześnie też strefa problemowa. Wynika to z faktu pozostawienia wszystkich gruntów na terenie parków krajobrazowych w gospodarczym użytkowaniu. Generuje to szereg konfliktów na styku ochrony krajobrazu oraz potrzeby rozwoju gospodarczego gminy.

Początki ochrony przyrody na terenie naszego kraju sięgają aż średniowiecza. Pierwsze dekrety ochronne dotyczyły głównie zwierząt łownych, zwłaszcza coraz rzadziej występującego tura. Jego naturalnym środowiskiem życia była puszcza, której powierzchnia stopniowo malała. Na obszarach głównych ostoi zwierzyny łownej ? Puszczy Jaktorowskiej i Puszczy Białowieskiej ? wprowadzano zakazy polowań, które nie dotyczyły jednak książąt i królów. Ustanawiano także kary za wyrąb dębów w cudzych lasach czy ograniczenia w pozyskiwaniu i eksporcie drewna cisowego. Potrzebę wprowadzenia obszarowych form ochrony przyrody w Polsce zauważono w II połowie XIX w. wraz z rozwojem industrializacji. Aby chronić najcenniejsze obszary, tworzono najpierw rezerwaty, a potem parki narodowe. Nie mówiono jednak wtedy o ochronie krajobrazu.

Jak kształtował się system ochrony?

Pierwszą koncepcję stworzenia sieci parków krajobrazowych i obszarów chronionego krajobrazu przedstawiono na początku lat 70. XX w. Miały one uzupełniać, obok dotychczas funkcjonujących rezerwatów przyrody i parków narodowych, system ochrony...