Parki krajobrazowe to wyróżniające się w kraju obszary bogatej przyrody, gdzie istnieją duże kompleksy leśne, jeziora i naturalne doliny rzek, rozwija się gospodarka i turystyka. To często ostatnie już miejsce występowania w naszym kraju wielu zagrożonych i ginących gatunków. Parki krajobrazowe to także zachowane miejsca z licznymi zabytkami kultury materialnej i niematerialnej o wielkim zróżnicowaniu tradycji historycznej w sytuacji istnienia etnicznej, kulturowej, językowej i religijnej różnorodności. To przypomnienie czasów i kultur już minionych, tradycji dawno umarłych, okresów świetności i lat tragicznych dla lokalnych społeczeństw, których ślady odnajdujemy, a pamięć kultywujemy. To nostalgia za dawnym, powrotu jednak już nie ma. Dziedzictwo dalekiej przeszłości staramy się jedynie mniej lub bardziej skutecznie zachować. Podstawą poznania tej różnorodności kulturowej jest edukacja, pozwalająca na budowanie mostów oraz zrozumienie i szacunek wobec innych kultur, a także utrwalająca elementy świadomości oraz tożsamości regionalnej i narodowej. Krajobraz jako fragment przyrody wcale nie jest bowiem tak naturalny, jak się powszechnie wydaje, lecz nasycony kulturowymi znaczeniami. Kulturowe myślenie o krajobrazie jest poruszaniem się po wytyczonych kulturowych szlakach tworzących zamknięty powtarzalny obieg, w którym kojarzymy spostrzeżenia zarówno o  świecie, jak i o sobie samych według klucza skonfigurowanego znaczeniami.

Fakt objęcia fragmentu przest...