W podręczniku budowy ulic Artura Kuhnela wydanym w 1922 r. autor, w oparciu o wcześniejsze doświadczenia, sprecyzował fundamentalną i aktualną do dzisiaj tezę, według której „taki ustrój drogownictwa, jaki ustrój administracji publicznej”. Oznaczało to, że wszelkie sprawy, które istotnie wpływały na zarządzanie, czyli zarówno podział dróg na kategorie oraz działania administracyjne, jak i finansowanie (przynajmniej w założeniach), były uzależnione od przyjętego w danym okresie systemu administracji publicznej.

Organizacja drogownictwa na przestrzeni lat
Zasadę tę przyjęli twórcy pierwszej ustawy drogowej uchwalonej w odrodzonej Polsce (ustawa z 10 grudnia 1920 r. o budowie i utrzymaniu dróg publicznych w Rzeczypospolitej Polskiej). Drogi podzielono na cztery kategorie: drogi państwowe, wojewódzkie, powiatowe i gminne, stosownie do założonego podziału administracyjnego kraju. Z mocy ustawy budowa, utrzymanie i finansowanie dróg państwowych (z pewnymi wyjątkami) należały do ówczesnego Ministerstwa Robót Publicznych (po 1935 r. do nowo utworzonego Ministerstwa Komunikacji). Budowa i utrzymanie dróg wojewódzkich i powiatowych należały, w zasadzie, do wojewódzkiego związku samorządowego, natomiast ich finansowanie zarówno do wojewódzkiego, jak i powiatowego związku samorządowego, bowiem związek powiatowy mógł przejmować budowę i utrzymanie tych dróg. Budowa i utrzymanie dróg gminnych należały do powiatowego związku samorządowego w ramach b...