Partnerstwo publiczno-prywatne a pomoc UE: wsparcie czy nieporozumienie?
Wraz z zaawansowaniem procesu absorpcji środków unijnych przez podmioty publiczne, szczególnie samorząd, coraz większe zainteresowanie wzbudza możliwość włączenia w ten proces podmiotów prywatnych. Samorządy widzą w tego typu współpracy „prosty” sposób na wygenerowanie udziału własnego, a podmioty prywatne – szansę na równie „prosty” udział w konsumowaniu środków przeznaczonych na rozwój regionalny.
Tendencja do wprzężenia środków prywatnych w proces wykorzystywania środków unijnych widoczna była już w projektach uchwalonej 28 lipca 2005 r. ustawy o partnerstwie publiczno-prywatnym (DzU nr 169, poz. 1420). Zgodnie z uzasadnieniem projektu, jednym z argumentów przemawiających za stosowaniem tej instytucji jest możliwość zaangażowania środków sektora prywatnego w realizację zadań, szczególnie inwestycji sektora publicznego. W zamyśle projektodawców ustawa ma również ułatwić pozyskiwanie funduszy ze źródeł pozabudżetowych (w szczególności ze źródeł UE).
Kluczowym elementem definicji ustawowej partnerstwa publiczno-prywatnego (PPP) jest pojęcie przedsięwzięcia – przedmiotu umowy o PPP. Wykonanie umowy, a więc realizacja jej przedmiotu, służy wywiązaniu się przez podmiot publiczny z ciążącego na nim zadania publicznego.
