Jak zaplanować transport zbiorowy? Jak ukształtować ofertę przewozową? Jakie determinanty wziąć pod uwagę przy planowaniu sieci komunikacyjnej na danym obszarze? Likwidować czy rozwijać dane połączenie? Z tymi i z wieloma innymi pytaniami z zakresu planowania transportu zbiorowego borykają się od lat poszczególne jednostki samorządu terytorialnego.

W sukurs idzie im krajowy ustawodawca, uchwalając 10 grudnia 2010 r. ustawę o publicznym transporcie zbiorowym, która weszła w życie 11 marca 2011 r. Jej główne założenia i cele można podzielić na co najmniej trzy kategorie. Po pierwsze, została ona uchwalona w celu harmonizacji krajowych regulacji prawnych z regulacjami unijnymi, tj. przede wszystkim z rozporządzeniem WE 1370/2007. Po drugie, zgodnie z postulatami części środowisk oraz doświadczeniami innych krajów UE, wprowadzono obowiązek planowania transportu poprzez specjalny akt prawa miejscowego, czyli plan zrównoważonego rozwoju publicznego transportu zbiorowego (dalej: plan transportowy). Po trzecie wreszcie, ustawa miała na celu uporządkowanie publicznego transportu zbiorowego i klarowne przypisanie odpowiednich ról dla wszystkich uczestników tej branży. O ile harmonizacja prawa krajowego z prawem UE, tj. rozporządzeniem WE 1370/2007, odbyła się w sposób, który można ocenić jako prawidłowy, o tyle dwa pozostałe cele i założenia ustawy w praktyce stosowania przepisów nie zostały do tej pory zrealizowane.

Zgodne i komplemen...