Pomimo że przepisy Ustawy z 27 kwietnia 2001 r. ? Prawo ochrony środowiska (DzU z 2008 r. nr 25, poz. 150, z późn. zm. ? P.o.ś.), obejmujące procedurę oceny oddziaływania na środowisko, już nie obowiązują, problemy, które się z tym wiązały, wciąż są aktualne. W praktyce bowiem zdarzają się sytuacje, w których ostateczne decyzje o środowiskowych uwarunkowaniach, wydane na podstawie ustawy P.o.ś., są kwestionowane, a strona żąda stwierdzenia ich nieważności.

Organy zajmujące się ewentualnymi sprawami o stwierdzenie nieważności decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zazwyczaj kierują się w takich przypadkach jedną z przesłanek art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego (k.p.a.). Jednakże niejednokrotnie dodatkowo opierają się na nieobowiązującym już art. 11 ustawy P.o.ś. Dlatego też w pierwszej kolejności zasadne wydaje się rozpatrzenie skutków, które może wywoływać ten przepis. Stanowi on bowiem, że naruszenie przepisów dotyczących ochrony środowiska powoduje nieważność decyzji. Nie można jednak w ten sposób tworzyć nowej, niezależnej przesłanki do stwierdzenia nieważności decyzji. W analizowanym przepisie nie doprecyzowano bowiem, o jakie konkretnie przepisy związane z ochroną środowiska chodzi oraz o których decyzjach administracyjnych mowa. Przyjmując odwrotny sposób rozumowania, można dojść do konkluzji, że na podstawie przedmiotowego art. 11 dodano co najmniej kilkadziesiąt dodatkowych przesłanek dla stwierdzenia nieważności decyzji ...