Jan Siuta

Glebotwórcze (rekultywacyjne) właściwości osadów z biologicznego oczyszczania ścieków są dobrze rozpoznane, a przyrodnicze (rekultywacyjne i nawozowe) użytkowanie osadów ściekowych jest zasadne z gospodarczego i ekologicznego punktu widzenia.

Osady ściekowe zawierają często nadmierne ilości metali ciężkich i szkodliwych związków organicznych pochodzenia przemysłowego. Tego rodzaju osady nie mogą być stosowane do nawożenia gleb uprawnych i rekultywacji gruntów na cele rolnicze. Bardzo duże zawartości metali ciężkich (zwłaszcza kadmu, rtęci, niklu i chromu) w osadach wykluczają możliwość ich glebotwórczego i nawozowego wykorzystania.
Osady z oczyszczania ścieków bytowo-gospodarczych zawierają chorobotwórcze mikroorganizmy oraz jaja pasożytów jelitowych. Zniszczenie tych organizmów znosi całkowicie ich biologiczno-sanitarną barierę w nawozowym i rekultywacyjnym (glebotwórczym) użytkowaniu osadów ściekowych. Istnieją skuteczne sposoby biologicznej sanitacji osadów ściekowych. Konsystencja osadów determinuje terenowe (gruntowe), użytkowe i techniczne możliwości wprowadzania ich do ziemi. Wzrost zawartości suchej masy w osadach ściekowych od konsystencji płynnej do stałej (ziemistej) zwiększa możliwości wykorzystania ich zasobów nawozowych i glebotwórczych. Struktura osadu odwodnionego do konsystencji stałej powinna być ziemista, sypka. Warunkuje ona równomierny wysiew osadu i wymieszanie go z wierzchnią warstwą gruntu.
Zap...