Z jego utworzeniem w początkach lat 20. XX w. związane są osoby najznamienitszych polskich botaników, m.in. prof. Seweryna Dziubałtowskiego, prof. Romana Kobendzy, dr. Tadeusza Szymanowskiego i prof. Jerzego Tumiłowicza. Park, będący kolekcją dendrologiczną, był także z założenia zaplanowanym dziełem architektury krajobrazu, a jego powstanie wiąże się prawdopodobnie z Zakładem Architektury Krajobrazu i Parkoznawstwa utworzonym w SGGW pod kierownictwem prof. Franciszka Krzywda-Polkowskiego. Przetrwał on II wojnę światową, a zasięg jego ówczesnych granic rejestrują powojenne mapy sporządzone przez Biuro Odbudowy Stolicy. W kolejnych dziesięcioleciach obszar ten był stopniowo umniejszany, do obecnej powierzchni 1,65 ha. 
Świadkami dawnej wielkości parku są liczne drzewa, a nawet pomniki przyrody, rosnące poza dzisiejszymi granicami, np.: piękny dąb szypułkowy czy sofora chińska, prawdopodobnie największa w Warszawie surmia wielokwiatowa czy unikatowa, dwupniowa leszczyna turecka. Park SGGW trwał dzięki opiece uczonych oraz szczęśliwemu splotowi okoliczności, tzn. względnej niedostępności i ekstensywnej pielęgnacji (zaniechanie wygrabiania liści, brak intensywnego cięcia koron drzew) i stał się enklawą przyrodniczą dla licznych gatunków ptaków, drobnych ssaków, płazów i owadów, ale także miejscem występowania ściśle chronionych gatunków grzybów. Park w swoich obecnych, zmniejszonych granicach znalazł się pod ochroną przyrodniczą (zespół przyrodniczo-krajobrazowy...