Światło to podstawa orientacji, percepcji, ale i życia. Ono zapewnia energię, bez niego wszystko zamiera. Nie da się go złapać i zatrzymać na dłużej. Można je natomiast obserwować i wykorzystywać w kompozycji, w tym krajobrazu.

Dzięki światłu poznajemy wizualnie swoje otoczenie, obserwujemy jego plastykę odczytujemy kształty, rozmiary, barwy, ruch oraz perspektywę. Światło to dla projektantów także środek artystycznego wyrazu ? odbicia, błyski i różnorodne przenikanie stają się podstawą budowania krajobrazu. Jeśli mówi się o świetle, to warto wspomnieć, że nie istnieje ono bez cienia. Cień (cień własny i cień rzucany) zawsze towarzyszy światłu, tworzy z nim nierozerwalny plastyczny związek.

Natomiast woda to fundament życia ? zarówno fizyczny, jak i symboliczny. Zawsze była w centrum istnienia. Wraz z rozwojem cywilizacyjnym, oprócz funkcji użytkowych i sakralnych, zyskiwała znaczenie estetyczne, stając się nierozłącznym elementem kompozycji najbliższego otoczenia człowieka. Ogrody starożytności obowiązkowo posiadały elementy wodne ? najczęściej sadzawki, symbolizujące szczęście, dobrobyt i rajski ideał. Rangę wody w sztuce ogrodowej ukazuje bogactwo jej form ? od naturalnych stawów, sadzawek i strumieni, po wyrafinowane i budowane przez człowieka kaskady, wodotryski, fontanny, poidełka i źródełka. Woda gasi pragnienie, jest lustrem, przyjmuje dowolne i zmienne kształty, przezroczysta z natury ma róż...