W ostatnich dziesięcioleciach zmienia się postrzeganie krajobrazu. Dawniej oznaczał on głównie obszar przestrzeni widziany z jakiegoś punktu i dawał się opisywać w kategoriach estetycznych i kompozycyjnych. Natomiast od lat 90. XX w. upowszechnia się nowa wizja krajobrazu – jako zbioru ekosystemów naturalnych w obrębie większej jednostki przestrzennej (100-1000 km2) oraz żyjącego wśród i wewnątrz nich człowieka.

Tak rozumiany krajobraz ma konkretną strukturę i funkcję. Jego komponenty to utwory geologiczne w głębi Ziemi, związane z nimi powierzchniowe formy geomorfologiczne, system wód podziemnych i powierzchniowych, gleby, klimat oraz biocenozy mikroorganizmów glebowych, roślin i zwierząt o wszelkich rozmiarach ciała – od nicienia (1/100 mm), skoczogonka (1/10 mm) i mrówek (1 mm) do krowy (2 m). To także ludzie i wszelkie punktowe, liniowe i obszarowe przejawy ich działalności – zabudowania i całe miejscowości, drogi, pola orne, fabryki i kopalnie odkrywkowe. Działalność inżynierska odnosząca się do każdej z tych dziedzin osobno nie jest niczym nowym. Dopiero całkiem niedawno zaczęto poznawać wzajemne powiązania między nimi i opracowano metody badań i analizy ich współzależności. Od rozumienia do działania droga bywa daleka. W Polsce w gospodarce przestrzennej i nowoczesnym kształtowaniu krajobrazu upowszechnia się zwyczaj wykonywania badań podstawowych w zakresie wielu z tych komponentów krajobrazu. Operaty hydrogeologiczne, m...