Runianka japońska (Pachysandra terminalis Siebold et Zucc.) należy do rodziny bukszpanowatych (Buxaceae), czyli jest spokrewniona z bukszpanem wieczniezielonym (Buxus sempervirens L.).

 

Naturalnie runianka występuje na japońskiej wyspie Hondo. W uprawie znajduje się od 1882 r. Niemniej Grekom była znana już w starożytności. Cztery pozostałe gatunki runianek są uprawiane bardzo rzadko. Runianka japońska i jej cztery odmiany są już dostępne w kilku polskich szkółkach roślin ozdobnych. Należą one do ładnych roślin okrywowych.

 

Opis

Runianka japońska jest zawsze zieloną półkrzewinką z podziemnymi rozłogami, dorastającą do wysokości 25 cm. Zielone zgrubiałe pędy ścielą się na powierzchni gleby, zakorzeniając się w wielu miejscach, a ich wierzchołki wznoszą do góry. Liście odwrotnie jajowate lub romboidalne, o nasadzie klinowatej, wierzchołku grubo ząbkowanym, osiągają długość 5?10 cm. Ciemnozielone i błyszczące na wierzchu, a szarozielone na spodzie. Skupione są przede wszystkim na szczytach pędów. Drobne, białe kwiaty tworzą szczytowe kłosokształtne kwiatostany długości 2?5 cm. Kwiaty żeńskie znajdują się w dolnej części kwiatostanu, męskie ? w górnej. Na jednej łodydze może być od jednego do trzech kłosów. Nie mają one zapachu i są stosunkowo mało atrakcyjne. Kwitnienie trwa w maju. Owocem jest biały, trójnasienny pestkowiec. W Polsce owoców na ogół brak. W Og...