Wdziuplach zamkniętych korzenie można obserwować dopiero po wywróceniu się drzewa, jego ścięciu lub po nawierceniu świdrem Presslera. Dotychczas stwierdzono je u 53 gatunków i odmian drzew i krzewów. Powstają na częściach pędowych i na korzeniach w budowie wtórnej, czyli na korzeniach właściwych co najmniej kilkuletnich. Korzenie przybyszowe rozwijają się z prazawiązków. Prazawiązki to ugrupowania komórek żywych wielkości 0,1?3 mm, istniejących w różnych tkankach roślin, w tym także w tkance kalusowej powstającej z miazgi twórczej wtórnej, czyli kambium. Dla próchniejących drzew znaczenie mają korzenie grube, które osiągnęły glebę. Wspomagają one obumierający system korzeniowy właściwy w pobieraniu wody i soli mineralnych oraz wzmacniają mechanicznie osłabiony pień. Korzenie powstające wyżej na pniu stanowią niejako uzupełnienie utraconych gałęzi. Wyrastają pojedynczo lub po kilka, ale tworzą także duże systemy mogące wypełnić całą objętość dziupli.
Stosunkowo często korzenie przybyszowe występują u lip: drobnolistnej (Tilia cordata) i szerokolistnej (T. platyphyllos), klonu pospolitego (Acer platanoides), robinii akacjowej (Robinia pseudoacacia), wierzb: białej (Salix alba) i czerwonej (S. ×rubens), topoli kanadyjskiej (Populus ×canadensis), olszy czarnej (Alnus glutinosa) i kasztanowca pospolitego (Aesculus hippocastaneum). Niecodziennym wydarzeniem było zaobserwowanie rozwiniętego systemu korzeniowego w próchniejącym pniu olbrzymiego dębu szypułkowego (Quercus...