Ustalenie lokalizacji składowiska powinno nastąpić w trybie przepisów ogólnych, przede wszystkim w oparciu o dwie ustawy: z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (DzU z 2012 r. poz. 647, z późn. zm.) oraz z 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (DzU nr 199, poz. 1227, z późn. zm.).

Zgodnie z założeniami ustawy o odpadach, składowisko ma charakter przedsięwzięcia mogącego niebezpiecznie oddziaływać na środowisko w tzw. grupie 1, czyli przedsięwzięć obligatoryjnie wymagających przeprowadzenia procedury oceny oddziaływania na środowisko. Wymagane jest również uzyskanie zgody dyrektora regionalnego zarządu gospodarki wodnej w zakresie związanym z ochroną wód, a także innych wskazanych w art. 126 ust. 2 organów, w przypadku określonej lokalizacji przyszłego składowiska. Brak takiej zgody uniemożliwia wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (art. 126 ust. 3). Można jednak postawić pytanie, co dzieje się w sytuacji, kiedy wyznaczenie miałoby nastąpić w trybie przepisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Wskazane akty także mogą stanowić podstawę do rozstrzygnięcia o lokalizacji.

Niezbędna dokumentacja

W art. 127 ust. 1 ustawa o odpadach ustala zestaw dodatkowych...