Po I wojnie światowej Polska odzyskała niepodległość. Wyzwaniem stało się scalenie nowego państwa z trzech części o różnej kulturze prawnej, różnych modelach rozwoju, a nawet różnej fizjonomii krajobrazu, szczególnie form zabudowy. W tworzenie nowego państwa zaangażowane było całe społeczeństwo, w tym przedstawiciele kształtującego się wówczas dopiero zawodu – urbaniści. W styczniu 1923 roku powołali oni Towarzystwo Urbanistów Polskich.

Powstało ono z inicjatywy architektów związanych z Wydziałem Architektury Politechniki Warszawskiej. Od początku jednak gromadziło osoby reprezentujące różne specjalności zawodowe. W trakcie rozwoju i wraz z rozbudową struktur terenowych przed 1939 rokiem udział tych pozostałych grup zawodowych stopniowo wzrastał, co podkreślało wielodyscyplinarny charakter nie tylko Towarzystwa, ale też samej urbanistyki. 

Podejście interdyscyplinarne

Statut wyraźnie wskazywał na intencje przyświecające Towarzystwu – oczekiwano wielu konkretnych działań ze strony poszczególnych członków. Brak osobistego zaangażowania w procesy przebudowy kraju lub w ich propagowanie groził skreśleniem z listy członków. Formy działania były różne – od projektów i konkursów na projekty przebudowy miast czy nowych założeń urbanistycznych po...