System ochrony krajobrazu w aglomeracjach

Koncentracja zabudowy i zagospodarowania sąsiadujących ze sobą jednostek osadniczych należących do odrębnych jednostek administracyjnych doprowadza do kształtowania się aglomeracji miejskich (łac. agglomero ? zwijać w kłębek). Może w nich znajdować się jeden ośrodek dominujący (a. monocentryczna) względnie dwa lub więcej ośrodków miejskich o zbliżonym potencjale (a. policentryczna, konurbacja).

Ze zjawiskiem aglomeracji, której podstawową cechą jest powiązanie przestrzenne obszarów zurbanizowanych, związane jest również pojęcie obszaru funkcjonalnego o znaczeniu regionalnym, czyli obszaru metropolitalnego (łac. metropolis ? miasto macierzyste, a jego mieszkańcy to metropolitae). Jego podstawową cechą są powiązania funkcjonalne i ekonomiczne oraz zewnętrzne funkcje metropolitalne. Rozwijający się obszar metropolitalny tworzący rozległy, gęsto zaludniony i wysoko zurbanizowany policentryczny zespół połączonych aglomeracji miejskich nazywamy megalopolis. Zgodnie z ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym¹, obszar metropolitalny jest obszarem wielkiego miasta oraz powiązanego z nim funkcjonalnie bezpośredniego otoczenia, ustalony w koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju. Za metropolie można uznać te ośrodki wraz z ich obszarami funkcjonalnymi, które:

• stanowią centra zarządzania gospodarczego na poziomie krajowym, mają duży potencjał gospodarczy (ponadkrajową atrakcyjność inwestycyjną),