Obowiązkiem państwa polskiego jest zapewnienie równego dostępu do kultury wszystkim jego obywatelom. Oznacza to także równy dostęp do miejsc, których misją jest umożliwienie obcowania z kulturą, sztuką i ich twórcami. Należą do nich budynki takich instytucji jak muzea, teatry czy inne ośrodki kultury. By spełniały swoją funkcję i służyły maksymalnej liczbie odwiedzających, niezbędne jest przystosowanie ich przestrzeni wystawienniczych do wymogów widzów ? także tych niepełnosprawnych.

W artykule 73. Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej napisano: Każdemu zapewnia się wolność twórczości artystycznej, badań naukowych oraz ogłaszania ich wyników, wolność nauczania, a także wolność korzystania z dóbr kultury. Od chwili likwidacji Głównego Urzędu Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk (w 1990 r.) w Polsce nie ma przepisów prawnie ograniczających rozwój kultury1. To przywileje twórców. A jak w praktyce jest z drugą częścią zapisów, mówiącą o wolności korzystania z dóbr kultury? Czy na pewno wszyscy mamy do niej równe prawa? By na to odpowiedzieć, należy zastanowić się nad definicją widza. Kim on jest, jakie są jego oczekiwania i problemy związane z odbiorem dzieła. Jest to bardzo istotne, bowiem często okazuje, że widzem jest osoba niepełnosprawna. Według danych z Narodowego Spisu Powszechnego (z 2011 r.) liczba osób niepełnosprawnych wynosiła ogółem ok. 4,7 mln. Stanowi to 12,2% polskiego społeczeństwa. Są to ludzie z mniejszymi bą...