Historyczna chwila przystąpienia Polski do Unii Europejskiej to bardzo dobry moment do refleksji i dokonywania ocen i porównań dotyczących dostosowania Polski do szeroko rozumianych wymagań, standardów i zachowań obowiązujących lub występujących we Wspólnocie. Jeżeli mówimy o dostosowaniu, to powinniśmy mieć na uwadze nie tylko wypełnianie już ustalonych wymagań, ale także nasz wkład, jako nowego kraju członkowskiego, w rozwiązywanie kluczowych problemów poszerzonej Unii i całej społeczności światowej. Takie podejście uzasadnia nasz bogaty dorobek i doświadczenia w wielu dziedzinach.
Spróbujmy zatem dokonać takiej oceny i porównania w obszarze energetyki odnawialnej, która w UE jest szczególnie ważna.
W większości krajów piętnastki dynamiczny rozwój energetyki odnawialnej trwał od blisko 20 lat. Bazą dla tego rozwoju była stale rosnąca świadomość społeczna, jego potrzeby.
W Polsce, gdzie energetyka oparta jest przede wszystkim na węglu, przez wiele lat problematyka energetyki odnawialnej była przedmiotem zainteresowania jedynie grup hobbystów. Oficjalnie w dokumentach rządowych wskazywano, że w warunkach polskich energia ze źródeł odnawialnych jest nieopłacalna i jej znaczenie w bilansie energetycznym kraju jest marginalne. Przełomem było przyjęcie we wrześniu 2000 r. przez Radę Ministrów, a następnie w sierpniu 2001 r. przez Sejm RP Strategii rozwoju energetyki odnawialnej wytyczającej kierunek działań w tym zakresie do 2020 r. To właśnie w trakcie p...