Różnorodność biologiczna odnoszona jest nie tylko do bogactwa gatunkowego, ale także do innych poziomów organizacji przyrody, zwłaszcza genetycznego i krajobrazowego. Ochrona różnorodności biologicznej ma więc sens tylko wtedy, kiedy realizowana jest w sposób kompleksowy na całym obszarze kraju. Dlatego konieczne są działania ochronne prowadzone także poza terenami dotychczas prawnie chronionymi.

Udział Polski w ochronie różnorodności biologicznej w skali kontynentu europejskiego wynika z konieczności sprostania wymaganiom obowiązujących nasz kraj umów międzynarodowych, w szczególności Konwencji o różnorodności biologicznej, ogłoszonej podczas Szczytu Ziemi w Rio de Janeiro w 1992 r.1. Działania w tym zakresie określa Krajowa strategia ochrony i zrównoważonego użytkowania różnorodności biologicznej wraz z Programem działań, zatwierdzona przez Radę Ministrów 25 lutego 2003 r. Podstawowe znaczenie mają w tym zakresie postanowienia wynikające z dyrektywy w sprawie ochrony dzikich ptaków (tzw. dyrektywa ptasia2), a także dyrektywy o ochronie siedlisk naturalnych oraz dzikiej fauny i flory (tzw. dyrektywa siedliskowa3). Dokumenty te są obecnie najważniejszymi instrumentami prawnymi, służącymi utrzymaniu różnorodności biologicznej państw członkowskich Unii poprzez ochronę najcenniejszych rodzajów siedlisk przyrodniczych oraz gatunków zwierząt i roślin na ich terytorium.

Europejska Sieć Ekologiczna Natura 2000
P...