Niektóre składniki środowiska przyrodniczego przedstawiają szczególną wartość podlegającą dodatkowej ochronie z uwagi na spełniane przez nie funkcje sanitarne, estetyczne czy gospodarcze. Takim elementem jest niewątpliwie zieleń publiczna.

Podstawy prawne ochrony zieleni publicznej zostały unormowane w ustawie z 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (DzU z 2018 r., poz. 1614). Zgodnie z postanowieniami art. 5 pkt 21 ustawy o ochronie przyrody przez tereny zieleni rozumie się tereny urządzone wraz z infrastrukturą techniczną i budynkami funkcjonalnie z nimi związanymi, pokryte roślinnością, pełniące funkcje publiczne, a w szczególności parki, zieleńce, promenady, bulwary, ogrody botaniczne, zoologiczne, jordanowskie i zabytkowe, cmentarze, zieleń towarzysząca drogom na terenie zabudowy, placom, zabytkowym fortyfikacjom, budynkom, składowiskom, lotniskom, dworcom kolejowym oraz obiektom przemysłowym. Z przytoczonej definicji wynika więc, że pojęcie terenów zieleni ma bardzo szeroki zakres znaczeniowy. W związku z tym w praktyce pojawiają się wątpliwości, kiedy możemy mówić o występowaniu terenów zieleni.

Grunty publiczne i prywatne

Z punktu widzenia praktyki jest to o tyle istotne, że np. w przypadku usuwania drzew lub krzewów inaczej kształtuje się obowiązek uzyskania zezwolenia na ich usunięcie. Zgodnie bowiem z postanowieniami art. 83f ust. 1 pkt 2 i 5 ustawy o ochronie przyrody zakres obowiązku usunięci...