Jedna z najważniejszych funkcji planowania przestrzennego na szczeblu lokalnym wyraża się w określaniu przeznaczenia terenów wraz z wyznaczaniem architektonicznych warunków ich zagospodarowania. Działalność gminy w tym zakresie powszechnie utożsamiana jest zatem ze stwarzaniem formalnoprawnych możliwości realizacji inwestycji o charakterze budowlanym, co z kolei determinuje ogólny rozwój społeczno-ekonomiczny na danym terytorium.

Do zadań urbanistyki nie należy jednak wyłącznie proponowanie stref pod zabudowę, ale również kształtowanie właściwych relacji pomiędzy środowiskiem naturalnym i antropogenicznym, w szczególności poprzez ochronę najcenniejszych wartości przyrodniczych. W przypadku miast podstawową rolę w tym procesie odgrywa szeroko rozumiana zieleń, głównie o charakterze publicznym.
Znaczenie wzajemnych zależności w układzie człowiek-natura zostało wzmocnione w konstrukcji pojęcia ładu przestrzennego. Idea ta polega na kształtowaniu przestrzeni w celu uzyskania harmonijnej całości uwzględniającej w uporządkowanych relacjach wszelkie uwarunkowania funkcjonalne, środowiskowe, społeczno-gospodarcze, kulturowe oraz kompozycyjno-estetyczne (art. 2 ust. 1 pkt 1 Ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym). W takim rozumieniu zieleń urządzona, o odpowiedniej jakości i wielkości w stosunku do terenów zabudowanych, stanowi istotny element wpływający na postrzeganie przestrzeni, a tym samym współdecyduje o ocenie stanu ładu z...