Ogrody społeczne to doskonały przykład zieleni, która może aktywizować i edukować mieszkańców miast. Łączą ogrodnictwo z partycypacją społeczną oraz edukacją przyrodniczą i ekologiczną.

Początki ogrodnictwa miejskiego sięgają XIX w. W rozwijających się gwałtownie miastach Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii zaczęto wówczas tworzyć ogrody, w których najubożsi mieszkańcy mogli produkować tanią żywność na swoje potrzeby, a także spędzać czas w naturalnym otoczeniu, zapewniającym wytchnienie od miejskiego tłoku i hałasu oraz uciążliwych warunków życia i pracy. Ogrody miejskie odgrywały też ważną rolę w trudnych czasach obu wojen światowych i kryzysu lat 30. XX w. Victory Gardens i War Gardens dostarczały żywność, zapewniały pracę i podnosiły na duchu mieszkańców miast, zmagających się z biedą i problemami aprowizacyjnymi.

Do idei ogrodnictwa ?wspólnotowego? (community gardening) powrócono na przełomie lat 60. i 70. XX w., skupiając się przede wszystkim na odbudowie więzi społecznych mieszkańców wielkich miast, zwiększaniu poczucia odpowiedzialności lokalnych społeczności za swoje otoczenie i tworzeniu nowych terenów zieleni w miastach. Za prekursorkę i propagatorkę współczesnego ogrodnictwa społecznego uznawana jest Liz Christy ? założycielka miejskiego ogrodu na Manhattanie w 1973 r.

Tworzone obecnie ogrody wspólnotowe pełnią głównie funkcje społeczne, do których należą: integracja lokalnej społeczności, aktywiza...