Pojęcie ekologii i świadomości ekologicznej nie jest niczym nowym. Rozwój cywilizacji i kultury to stopniowe odchodzenie od tego, co naturalne, zwierzęce i wchodzenie w sferę tego, co technologiczne i urbanistyczne.

Zerwanie więzi z naturą i ponowne jej odtworzenie odnajdziemy w jednym z najstarszych tekstów sumeryjskich – w eposie o władcy Gilgameszu. Ponieważ nadużył swojej potęgi zostaje mu przeciwstawiony rywal Enkidu. Włochaty przeciwnik technokratycznego tyrana egzekwującego w bezwzględny sposób swoje prawa żyje na stepach z dzikimi zwierzętami. Nierozstrzygnięta pomiędzy nimi walka i zawarta później przyjaźń, to symboliczne zmaganie się tego, co stworzone z natury z tym, co pochodzi od cywilizacji. Gilgamesz i Enkidu zostają przyjaciółmi. Początkowo władczy, nieprzyjazny i technokratyczny sposób postępowania Gilgamesza zostaje później złagodzony za sprawą Enkidu, który z kolei staje się bardziej ucywilizowany. Materialistyczny i konsumpcyjny stosunek do świata władcy prowokuje potrzebę zachowania stosownego umiaru w tych zapędach. W tym eposie mamy pierwszy raz do czynienia z myśleniem prospołecznym, a więc z kulturowym i cywilizacyjnym dążeniem do życia w równowadze z przyrodą.

Centralnym punktem myś...