Żywotnikowiec japoński (Thujopsis dolabrata Sieb. et Zucc.) należy do gromady nagozalążkowych (Gymnospermatophyta) i rodziny cyprysowatych (Cupressaceae), czyli do roślin drzewiastych ogólnie nazywanych iglastymi. W stanie naturalnym jest endemicznym gatunkiem Japonii, występującym w górach wysp Hokkaido, Honsiu, Sikoku i Kiusiu, na wysokości 150–2400 m n.p.m. 
Żywotnikowiec osiąga tam wysokość 20–25 m. Pierwsza introdukcja tego drzewa w Europie w Holandii w 1853 r. zakończyła się niepowodzeniem. Ponowne introdukcje w latach 1859 i 1861 w Anglii, a potem w innych krajach Europy dały wynik pozytywny. Do Polski, do Arboretum Kórnickiego, żywotnikowiec wprowadzili Jan i Tytus Działyńscy w 1876 r. Obecnie znajduje się w zbiorach nieomal wszystkich polskich ogrodów botanicznych i arboretów oraz w wielu parkach w zachodniej części kraju. Na przykład w parku pałacowym w Kłaninie w powiecie puckim okaz odmiany pstrolistnej (T. dolabrata ‘Variegata’) ma wysokość 12 m i obwód 99 cm, a pień drugi wyrosły na wysokości 20 cm strzały pierwotnej ma obwód 51 cm.

Opis gatunku

W Polsce tworzy drzewa do wysokości około 13 m, o jednym lub kilku pniach oraz wysokości 4–8 m. Wachlarzowato rozgałęzione zielone pędy pokrywają łuski większ...