Ścieżki jako element architektoniczny w przestrzeniach zadrzewionych na dobre wpisały się w strukturę polskiego krajobrazu. Zarówno w parkach, jak i na obszarach leśnych mają służyć relaksowi, odpoczynkowi, edukacji i podnoszeniu kondycji zdrowotnej. Jednak ścieżki zdrowia nie są dla wszystkich. Paradoksalnie nie są dostępne dla tych, którzy tego zdrowia potrzebują najbardziej.

Według Wioletty Kacprzyk, jednej ze współautorek serwisu internetowego „Encyklopedia Leśna”, ścieżką zdrowia nazywamy zespół siłowych urządzeń obsługi ruchu turystycznego, najczęściej posadowionych wzdłuż formalnie lub nieformalnie wydzielonego w przestrzeni leśnej liniowego obiektu rekreacyjno-wypoczynkowego. Celem ścieżek zdrowia jest stworzenie sprzyjających warunków do czynnego wypoczynku i rekreacji na świeżym powietrzu. Natomiast Stanisław Strzyżewski w książce Proces wychowania w kulturze fizycznej zwraca uwagę, że tego rodzaju forma małej architektury najczęściej ustawiona jest w warunkach naturalnych, w formie liniowej, służącej rozwijaniu sprawności fizycznej. Marginalizowane są natomiast inne aspekty rozwojowe, którym służy ścieżka zdrowia. Autor utożsamia ścieżki zdrowia z metodą programowanego usprawniania się, w której uczestnik może rozwijać swoje zdolności motoryczne, samodzielnie pokonując wyznaczone przeszkody. Strzyżewski dokonuje również szczeg...