Decyzję w tej sprawie podjął Komitet Światowego Dziedzictwa UNESCO podczas odbywającej się w Krakowie 41. sesji.
– To wielka radość dla Polski – wpisanie podziemi tarnogórskich na Listę światowego dziedzictwa rozsławi to miejsce wśród społeczności międzynarodowej – skomentował to wydarzenie minister kultury Piotr Gliński.
Kopalnie ołowiu, srebra i cynku w Tarnowskich Górach to największe i najbardziej znaczące, historyczne kopalnie tych rud w Polsce. Położone na Nizinie Śląskiej w południowej części Polski, w jednej z europejskich prowincji metalogenicznych, od średniowiecza były ważną częścią systemu metalurgicznego Europy.
– Był to jedyny wniosek, który zgłosiliśmy w tym roku i tym większą czujemy satysfakcję z jego przyjęcia (..) Kopalnie rud ołowiu, srebra i cynku wraz z systemem gospodarowania wodami podziemnymi w Tarnowskich Górach znajdą się na liście w zacnym towarzystwie najcenniejszych przykładów dziedzictwa ludzkości – wyjaśnił wicepremier Gliński.
Tarnogórskie górnictwo wyróżniało się też rozległym, zintegrowanym systemem odwadniającym i zaopatrującym ludność w wodę, jednym z pierwszych i największych tego typu rozwiązań na świecie.
Przez lata konieczne było ciągłe dostosowywanie sieci odwadniania do skali wydobycia tak, aby zapewnić bezpieczeństwo i możliwość pracy górnikom. Początkowo wykorzystywano przede wszystkim drewniane urządzenia napędzane ręcznie lub za pomocą koni, które szybko okazywały się niewydajne lub zbyt drogie w eksploatacji.
Rozwiązaniem stało się odwadnianie grawitacyjne, a późniejszą rozbudowę tego systemu ułatwiły w XVIII wieku maszyny parowe, dzięki którym można było wydobywać głębiej zalegające złoża z jeszcze głębszych sztolni.
System gospodarowania wodą podziemną w Tarnowskich Górach to arcydzieło hydrotechniki nie tylko ze względu na złożoność i rozległość odwadniania, ale przede wszystkim ze względu na równoległe wykorzystywanie wody na potrzeby lokalne i regionalne. Unikatowy, pionierski model zrównoważonej gospodarki wodną w czynnym środowisku górniczym przyczynił się do rozwoju wielkoskalowego systemu zaopatrywania w wodę do celów konsumpcyjnych i przemysłowych.
Ostatni polski wpis na listę UNESCO został dokonany w 2013 r. Były to drewniane cerkwie w polskim i ukraińskim regionie Karpat.
Komentarze (0)