Zazielenianie torowisk okiem praktyka

Kraków 

Zielone torowiska w Krakowie zajmują ok. 25 km toru pojedynczego (kmtp). Można je zobaczyć w ciągach komunikacyjnych m.in.: al. 3 Maja (2 kmtp), Kamienna – Prądnicka – Dr. Twardego – Krowodrza Górka (4 kmtp), Rondo Grzegórzeckie – Mały Płaszów (8,2 kmtp), Grota Roweckiego – Czerwone Maki (6 kmtp). Założenia wykonywane są w różnych standardach, a wspólną ich cechą jest zastosowanie wypełnienia przestrzeni pomiędzy szynami nawierzchnią trawiastą, zapewniającą wyciszenie torowiska.

– Przykładem użycia ciekawej technologii jest linia pomiędzy pętlą Kamienna a pętlą Krowodrza Górka. Dla każdego toru na zagęszczonym podłożu ułożono po dwie podłużne belki żelbetowe, przebiegające pod osiami szyn. Połączono je dystansowymi wspornikami metalowymi, a przestrzenie pomiędzy nimi wypełniono zagęszczonym, wodoprzepuszczalnym materiałem kamiennym. W podłożu wykonano odwodnienie. Na belkach ułożono szyny rowkowe lub kolejowe. Pod całą szyną zastosowano ciągły, elastyczny podlew z żywic poliuretanowych. Komory szynowe wypełniono wklejanymi profilami gumowymi, zapewniającymi wyciszenie metalicznego odgłosu, wytwarzanego przez koła taboru oraz odseparowującymi szynę od zasypki humusowej. Przestrzenie międzyszynowe wyłożone są geowłókniną i wypełnione zasypką humusową, obsianą trawą – wyjaśnia Anna Dominiak, rzecznik prasowy krakowskiego Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu (ZIKiT). Jak się okazuje, torowiska w tej technologii buduje się w Krakowie od 2000 r. (ul. Bronowicka). Z uwagi na fakt, że ZIKiT nie zajmuje się pracami związanymi z utrzymaniem zieleni, a Zarząd Zieleni Miejskiej nie udzielił nam tych informacji, kwestie pielęgnacji i kosztów pozostają owiane tajemnicą.

Poznań

W stolicy Wielkopolski zielone torowiska tramwajowe usytuowane są przy ulicach: Podwale (od ronda Śródka do pętli Zawady) – dł. ok. 230 m, szer. 6-7 m; Solnej (od przystanku Małe Garbary do pl. Wielkopolskiego) – dł. ok. 320 m, szer. 6-7 m; Winogrady (od przystanku Armii Poznań do ul. Przełajowej) – dł. ok. 1180 m, szer. 6-7 m (trawnik z systemem nawadniania, zajmuje tu pow. 4704 m²); ul. Grunwaldzkiej (od ul. Matejki do ronda Jana Nowaka-Jeziorańskiego) – dł. ok. 600 m, szer. 6-7 m; i ponownie przy Grunwaldzkiej (od ul. Smoluchowskiego do przystanku Junikowo Cmentarz) – dł. ok. 1100 m, szerokość 6-7 m. – Najczęściej to torowiska na belkach wzdłużnych lub ławie betonowej. Przestrzeń pomiędzy szynami oraz od zewnętrznej strony torowiska przeznaczana jest na instalację systemu nawadniania oraz położenie ziemi i trawnika (najczęściej z rolki). Nieco inaczej wygląda to na ul. Grunwaldzkiej (od ul. Smoluchowskiego do Junikowa), gdzie nie ma systemu nawadniania, a na podłożu rozłożono maty rozchodnikowe. Konstrukcja torowiska wyposażona jest w odwodnienie oraz jest izolowana od systemu nawadniania. Sama szyna otoczona jest otuliną z tworzywa sztucznego. Nad poziom trawnika wystaje najczęściej jedynie główka szyny lub nawet tylko jej górna część – informuje Agnieszka Smogulecka z Zarządu Transportu Miejskiego (ZTM) w Poznaniu.

Sezon pielęgnacyjny rozpoczyna się 15 kwietnia i trwa do 15 października. W tym czasie następują: koszenie trawników (15 koszeń w sezonie), pielęgnacja i nawadnianie, konserwacja sprzętu nawadniającego, prowadzenie napraw i usuwanie ewentualnych awarii systemu nawadniającego, jak również uruchamianie systemu nawadniania wiosną i wyłączanie go na okres jesienno-zimowy. ZTM zajmuje się pielęgnacją torowisk na Winogradach oraz ul. Grunwaldzkiej. Na ul. Solnej i Podwalu utrzymanie zielonych torowisk to zadanie Zarządu Dróg Miejskich (ze względu na przeprowadzane remonty na tych ulicach).

Roczna pielęgnacja poznańskich zielonych torowisk kosztuje ok. 80 tys. zł. Dodatkowo należy doliczyć koszty zakupu i wymiany uszkodzonych elementów systemu nawadniania lub naprawy zielonego torowiska (ok. 15 tys. zł rocznie). W 2015 roku dokonano renowacji trawnika na części torowiska na ul. Winogrady (koszt ok. 51 000 zł).