Zazielenianie torowisk okiem praktyka

Sosnowiec

W Górnośląskim Okręgu Przemysłowym występuje bardzo mało zielonych torowisk. Jak można się dowiedzieć od Andrzeja Zowady, rzecznika spółki Tramwaje Śląskie: – W zakończonym niedawno projekcie dofinansowanym przez UE zmodernizowaliśmy fragment trasy linii nr 15 wzdłuż ul. 3 Maja w Sosnowcu, na którym utworzyliśmy zielone torowisko na odcinku od ul. Parkowej do ul. Blachnickiego. Jego długość to blisko 5,5 km toru pojedynczego. Jest to torowisko rozchodnikowo-trawnikowe. Do jego stworzenia użyto następujących gatunków: rojnika pajęczynowatego oraz rozchodników: białego, sześciorzędowego, lydyjskiego, mieszańcowego, ościstego, kwiecistego i kaukaskiego. W skrajnych częściach zastosowano torowisko trawnikowe wykonane techniką hydrosiewu. Wykorzystano: turzycę siną, kostrzewę ametystową, kostrzewę owczą wiechlinę spłaszczoną (wszystkie o wys. 20 mm) oraz turzycę niską (wys. 15 mm). Stworzono tu torowisko typu Rheda – City, w którym szyny przytwierdzane są do betonowych bloków, wypełnionych substratem gruntowym. – W związku z faktem, że do ubiegłorocznych wakacji utrzymaniem zielonego torowiska zajmowała się firma, która je wykonała, nie wiemy jeszcze, jakie dokładnie koszty będzie generowało jego utrzymanie – zaznacza Andrzej Zowada.

Warszawa

Łączna długość zielonych torowisk w przypadku Tramwajów Warszawskich wynosi ok. 16 141 mtp. W sumie zajmują one powierzchnię ok. 54 489 m². Największe połacie zielonych torowisk można zobaczyć na trasie na Tarchomin na odc. od ul. Leliwitów do pętli Tarchomin Kościelny (2939 mtp, 10112 m²), na ul. Powstańców Śląskich na odc. od ul. Górczewskiej do ul. Radiowej (2067 mtp, 6717 m²) oraz na odc. od pętli Nowe Bemowo do ul. Broniewskiego (1803   mtp, 6450 m²), a także przy ul. Popiełuszki na odc. od pl. Grunwaldzkiego do ul. Słowackiego (1591 mtp, 4950 m²). Tego typu założenia pojawiły się także na ul. Marszałkowskiej, Mickiewicza, Prostej i Wołoskiej.

Dla kilku nowych odcinków zielonych torowisk (przebudowanych lub wybudowanych po 2013 r.) w dokumentacji projektowej zawarto następujące dane o składzie mieszanki traw:

• życica trwała NIRA – 15%,
• życica trwała NIGA – 15%,
• kostrzewa czerwona LEO – 20%,
• kostrzewa czerwona NIMBA – 20%,
• kostrzewa owcza EDOLANA – 15%,
• wiechlina łąkowa BILA – 15%.

– Mieszanka traw jest ręcznie wysiewana na warstwie humusu. Co ciekawe, wszystkie zielone torowiska w ramach sieci Tramwajów Warszawskich mają konstrukcję bezpodsypkową (podbudowę torowiska stanowi betonowa płyta) z zabudową zieloną, wykonaną od wierzchu podbudowy torowiska do płaszczyzny główek szyn. Grubość tej warstwy wynosi ok. 15-22 cm – tłumaczy Michał Powałka, rzecznik prasowy spółki Tramwaje Warszawskie.

Jeśli chodzi o pielęgnację, to w ubiegłym roku, ze względu na wysokie temperatury powietrza, w porze nocnej nawadniano trawniki torowisk. Częstotliwość koszenia ustalana jest w zależności od przyrostu trawy w poszczególnych lokalizacjach (średnio co 1,5 miesiąca). Renowacji dokonuje się zależnie od potrzeb w danym okresie wegetacji. Nawożenie następuje w czerwcu i sierpniu. Jednostkowy koszt utrzymania zielonych torowisk w opisanym zakresie to ok. 13,6 zł/mtp, czyli ok. 220 tys. zł w ciągu roku.

Co ciekawe, w Warszawie zarządca torowisk współpracuje ze specjalistami z dziedziny ogrodnictwa i architektury krajobrazu w celu opracowania wytycznych budowy i utrzymania zielonych torowisk. – Chcemy, by wytyczne były dostosowane do warunków środowiskowych i konstrukcyjnych torowisk eksploatowanych w ramach sieci Tramwajów Warszawskich. Założenia te planujemy opracować w oparciu o doświadczenia, wspólną wiedzę techniczną, badania parametrów istniejących warstw zielonej zabudowy torowisk, a także z wykorzystaniem metod eksperymentalnych. Te ostatnie polegają na założeniu poletek badawczych na wybranych odcinkach torowiska, służących analizie różnych substratów oraz mieszanek roślin (m.in. rozchodników). W ten sposób dążymy do uzyskania efektu w postaci wysokich walorów estetycznych oraz najlepszej jakości zielonych torowisk przy jednoczesnym zminimalizowaniu kosztów jej utrzymania – zaznacza Powałka.

Materiał pochodzi z lutowego wydania miesięcznika “Zieleń Miejska”.