Obowiązek stosowania najlepszych dostępnych technik (ang. BAT – best availables techniques) już się zadomowił w polskim prawie. Funkcjonuje on przecież od 10 lat, wprowadziła go bowiem Ustawa z 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska – P.o.ś. (DzU z 2008 r. nr 25, poz. 150, z późn. zm.), transponując wymagania wynikające z tzw. dyrektywy IPPC. W praktyce jednak prawidłowe sformułowanie takich wymagań w pozwoleniu zintegrowanym nadal budzi spore problemy.
 
W rozumieniu ustawy P.o.ś., pozwolenie zintegrowane jest rodzajem pozwolenia emisyjnego, aktem administracyjnym o charakterze decyzji administracyjnej, wydawanej w oparciu o zasady ogólnej procedury administracyjnej. Decyzja ma służyć realizacji koncepcji zintegrowanego podejścia do problemów zanieczyszczenia środowiska, na której opierają się postanowienia dyrektywy IPPC (obecnie w wersji skodyfikowanej jako Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/1/WE z 15 stycznia 2008 r. dotycząca zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli – Dz. Urz. EU L z 29 stycznia 2008 r.).
Koncepcja zakłada przede wszystkim konieczność patrzenia na oddziaływania na środowisko, zwłaszcza związane z emisją (chociaż nie tylko), jako na pewien kompleks zagadnień, wywołujących określone skutki także w pewnej całości, jaką tworzy właśnie środowisko, składające się z różnych elementów, ściśle ...

Wykup dostęp do płatnych treści Portalu Komunalnego!

Chcesz mieć dostęp do materiałów Portalu Komunalnego Plus?