Potrzeba ochrony krajobrazu jest przedmiotem częstych dyskusji, w których zwraca się uwagę na niekorzystne zmiany spowodowane niewłaściwymi sposobami zagospodarowania, wynikającymi w dużej mierze z potrzeb rozwoju społeczno-gospodarczego.

Presja inwestycyjna oraz lokalna polityka przestrzenna mają swoje konsekwencje w krajobrazie, który stanowi szczególną społeczną lokatę, wyrażającą się przede wszystkim poprzez estetykę. Społeczeństwo dostrzega, że pogarszający się stan otoczenia ma wpływ na jakość i komfort życia. Wiedza o zasobach krajobrazu powinna być jednym z priorytetowych zagadnień branych pod uwagę na każdym poziomie planowania i zarządzania przestrzenią. Wiedza ta jest cennym narzędziem dla formułowania zapisów gwarantujących zrównoważony rozwój struktur przestrzennych, które trzeba traktować jako wartość mogącą wpływać na podnoszenie rangi i budowanie konkurencyjności regionu.

W polskim prawie, w ramach wdrażania Europejskiej Konwencji Krajobrazowej (DzU z 2006 r. poz. 98), funkcjonuje ustawa o zmianie niektórych ustaw w związku ze wzmocnieniem narzędzi ochrony krajobrazu (tzw. ustawa krajobrazowa, DzU z 2015 r. poz. 774, z późn. zm.). Wprowadza ona nowe narzędzia ochrony krajobrazu, którymi posługiwać się mają samorządy zarówno wojewódzkie, jak i gminne. Na samorządzie województwa spoczywa obowiązek sporządzania audytu krajobrazowego, którego celem jest identyfikacja krajobrazów w skali województwa, ocena ich wartości, a ...