Artykuł ma na celu przybliżenie krakowskich doświadczeń zdobytych podczas konsultacji społecznych na przykładzie trzech miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego (dalej „plan”) oraz pozaproceduralnych konsultacji uwarunkowań do sporządzanego studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta Krakowa (dalej „studium”)1. Tekst, oparty na dostępnych publicznie dokumentach i wynikach konsultacji społecznych, został uzupełniony o refleksje autorów odnoszące się do procedowanych obecnie propozycji zmiany ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym2 (dalej „zmiana ustawy”).

W ostatnim czasie na temat konsultacji społecznych wypowiadał się Bartłomiej Kolipiński w felietonie „O Partycypacji (głos odrębny)”3, a na łamach „Przeglądu Komunalnego” pisali o tym urbaniści z Miejskiej Pracowni Urbanistycznej z Poznania w artykule pt. „Poznański model partycypacji społecznych”4. Szeroko na temat partycypacji w ujęciu globalnym pisał Markus Miesen w książce „Niezależna Praktyka + Koszmar Partycypacji”5. Problemem tym w praktycznym aspekcie zajął się również Miłosz Zieliński w rozprawie doktorskiej „Wpływ czynników antropogenicznych na kształtowanie krajobrazu w kontekście procesów projektowych i partycypacji społecznej”6. 

Na temat form partycypacji głos zabierały ró...