Technologia mikrotunelingu należy do najnowocześniejszych bezwykopowych metod budowy rurociągów podziemnych. Wykorzystywana jest przede wszystkim do układania rurociągów i rur osłonowych, które muszą spełniać ostre kryteria dotyczące przebiegu trasy oraz ich nachylenia.

Jedno z najbardziej powszechnych zastosowań technologii mikrotunelingu dotyczy kanalizacji grawitacyjnej, gdzie zasadnicze znaczenie ma nie tylko trasa i spadek kanału, ale także duża głębokość posadowienia rurociągu. Średnice mikrotuneli zaczynają się od 250 mm, a umowną górną granicą jest średnica 4,2 m. Powyżej tej średnicy mówimy już o budowaniu tuneli.
Mikrotuneling polega na zdalnym drążeniu tunelu specjalną głowicą mikrotunelingową z pełną tarczą skrawającą, z jednoczesnym wprowadzaniem rur przeciskowych, które tworzą gotowy rurociąg. Laserowy system namierzania oraz komputerowy system sterowania głowicą mikrotunelingową zapewniają wysoką dokładność układania rurociągu. Usuwanie urobku odbywa się metodą hydrauliczną (płuczka bentonitowa) lub mechaniczną (wagoniki, przenośniki taśmowe, ślimakowe itp.). W przypadku transportu płuczkowego mieszanina bentonitu z urobkiem pompowana jest na powierzchnię, gdzie urobek jest usuwany z płuczki poprzez prostą sedymentację grawitacyjną lub za pomocą urządzeń separacyjnych (tzw. separatorów płuczki).
Wiercenie tunelu odbywa się pomiędzy dwoma szybami technologicznymi – szybem startowym i szybem końcowym. Ten pierwszy jest zazwyczaj w...