Podstawową zasadą w systemie gospodarki przestrzennej pozostaje ład przestrzenny. Zgodnie z ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym jest to takie zagospodarowanie przestrzeni, które uwzględnia w uporządkowanych relacjach wymagania i uwarunkowania funkcjonalne, kompozycyjno-estetyczne, środowiskowe, kulturowe czy społeczno-gospodarcze.

Ktoś mógłby jednak zapytać, co to jednak tak naprawdę oznacza. Urbaniści udzieliliby niewątpliwie wyczerpującej odpowiedzi, ale ich argumentacja nie zawsze przebija się do sfery prawniczej. Dlatego warto przeanalizować, w jaki sposób pojęcie ładu przestrzennego jest ujmowane w orzecznictwie. W praktyce tezy orzecznicze na ten temat możemy odnaleźć przede wszystkim w dwóch miejscach ustawy: przy okazji charakterystyki zakresu i skutków planów miejscowych oraz przy okazji charakterystyki przesłanek ustalania warunków zabudowy (w formie decyzji).

Warunki zabudowy

Przeanalizujmy najpierw drugi przykład. W jego kontekście zbyt wielu szczegółów na temat ładu przestrzennego się nie dowiemy. Często sądy i organy orzekające zadowalają się konkluzją, że zasady kontynuacji funkcji i bliskiego sąsiedztwa (występujące przy wydawaniu decyzji o warunkach zabudowy) stanowią kontynuację zasady ładu przestrzennego. Przykładowo Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że zagwarantowanie ładu przestrzennego określonego w art. 2 pkt 1 Ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i ...