Eksmisja z lokali mieszkalnych
Analizując rozwiązania normatywne przewidziane w kolejnych ustawach dotyczących lokali mieszkalnych, należy zauważyć, że nie zawsze występowała ochrona przed eksmisją z lokalu mieszkalnego bez zapewnienia pomieszczenia, do którego ma nastąpić przekwaterowanie. Według Ustawy z 30 stycznia 1959 r. – Prawo lokalowe (DzU nr 10, poz. 59, ze zm.) eksmisja następowała w trybie egzekucji administracyjnej. W sytuacji, gdy osobie wezwanej do opuszczenia lokalu przysługiwało prawo do lokalu zastępczego, organ administracji państwowej był zobowiązany takowy wskazać, w pozostałych zaś przypadkach – pomieszczenie zastępcze.
Zakaz eksmisji „donikąd” (bez zapewnienia pomieszczenia, do którego ma nastąpić przekwaterowanie) przewidywała również Ustawa z 10 kwietnia 1974 r. – Prawo lokalowe (DzU z 1987 r. nr 30, poz. 87, ze zm.). Zgodnie z art. 38 ust. 1 wskazanej ustawy najemca, który utracił tytuł prawny do dalszego zajmowania lokalu mieszkalnego, miał prawo otrzymać od organu administracji państwowej pomieszczenie zastępcze. Brak wolnych pomieszczeń w dyspozycji organów państwowych powodował znaczne, niekiedy wieloletnie odraczanie wykonania wyroków eksmisyjnych.
Zasadniczych zmian dokonano w Ustawie z 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (DzU nr 105, poz. 509, ze zm.). Po pierwsze, wykonywanie wyroków eksmisyjnych poddano egzekucji sądowej. Po ...
