Istota sztuki ogrodowo-parkowej polega na łączeniu w kompozycyjną całość architektury, elementów sztuk plastycznych i tworów przyrody. Zwłaszcza kształtowanie przestrzeni za pomocą roślinności nadaje ogrodom i parkom bardzo specyficzny charakter. Ta wyjątkowość zaznacza się zarówno w ich formie, jak i w sposobie oddziaływania na odbiorcę. 

Ogród średniowieczny, otoczony geometrycznymi murami o ogromnych funkcjach symbolicznych, był w świadomości ówczesnych ludzi miejscem utożsamianym z nieskazitelną czystością i pięknem. Nie był on jednak tylko ozdobą, lecz także sposobem budowy i przedstawienia określonych znaczeń religijnych. Zamknięty ogród dawał możliwość dążenia do samotnej kontemplacji, bowiem miało to być życie w swoistym biblijnym Edenie.

Epoka nowożytna (XV-XIX wiek) znała dwa typy ogrodów: regularny i parkowy, ukształtowany na podobieństwo lasu. Temu pierwszemu pałac był potrzebny jako widok, jedno z możliwych zamknięć perspektyw alei, czasem jako jeden z elementów planu zagospodarowania. Natomiast parki zyskiwały na sile wyrazu, kiedy były oddalone od pałacu, którego pewne funkcje przenoszono najwyżej na rozmieszone nieregularnie w zieleni niewielkie pawilony. Parki miały podkreślać i uzupełniać obiekty architektury w sposób przekonujący i naturalny, tworząc wspólnie szczeg...