Od kilku lat toczy się dyskusja prowadzona przez samorządowców, urbanistów, środowiska naukowe, inwestorów i mieszkańców na temat zmian w systemie planowania przestrzennego oraz racjonalnej polityki przestrzennej w Polsce. Mamy też do czynienia z kryzysem przestrzennym narastającym od wielu lat, skutkującym m.in. rozlewaniem się miast, chaosem przestrzennym i rozproszeniem zabudowy, która często ma charakter niekompletny, gniazdowy i przypadkowy. 

Przy równocześnie trwających pracach nad zmianą ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz niektórych innych ustaw wydaje się być zasadne poszukiwanie rozwiązań sprzyjających zahamowaniu dalszej degradacji przestrzeni niekoniecznie określonych ramami ustawowymi i prawem. Artykuł jest próbą ukazania zastosowania pozaustawowego dokumentu, jakim jest masterplan w polskich ramach planistycznych w celu kreowania spójnych wizji przestrzennych dla dzielnic i całościowych struktur przestrzennych. 

Proponowane zmiany

Wydaje się, że propozycja zmiany ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w obecnej formie nie rozwiązuje wszystkich niedoskonałości prawa, szeroko komentowanych w ostatnich latach. Nie znaczy to jednak, że chaos przestrzenny musi dalej postępować. 

Jednym z rozwiązań stosowanych nieobligatoryjnie (niewymaganych ustawowo) jest stosowanie interdy...