Uwiecznienie wydarzenia, osoby bądź chwili jest naturalną potrzebą człowieka. Wyrażano ją w różnych wiekach przez dzieła malarskie, rzeźbę czy w późniejszym czasie za pomocą fotografii, w formie obiektów podziwianych w galeriach, kameralnie w prywatnym zaciszu, w przestrzeni miasta lub ogrodu.

Pamiętać to utrwalać wiadomości o minionych zdarzeniach i ludziach, o ich życiu i czynach, bohaterstwie, poświęceniu. Pamiętać to przypominać doznane wrażenia, przeżycia i wiadomości. Pamiętać to także dbać, troszczyć się i chronić. Najbardziej oczywistym miejscem przechowywania takiej pamięci, ale też i jej przywoływania są cmentarze1. To charakterystyczny i nieodłączny składnik kształtowanej przez człowieka przestrzeni. Założenia ogrodowe zarówno publiczne, jak i rezydencjonalne stwarzają również możliwości wystawiennicze dla monumentów i miejsc przechowywania pamięci. Wykorzystywano to od lat w różny sposób i z różną intensywnością, zawsze jednak w zgodzie z trendami epoki.

Zespół form rzeźbiarskich

W drugiej połowie XVIII w. zaczęto budować założenia ogrodowe, przyjmując za wzór naturę i odrzucając jednocześnie dotychczasowy, zgeometryzowany sposób kształtowania przestrzeni. Sentymentalizm jako początkowy nurt kształtowania parków akcentował emocje, prowadząc do różnorodności nastrojów w ogrodzie, uzyskiwanych w kontrastowych, następujących po sobie sceneriach. Te tworzone są w parku przez zespół form a...