Świerk to rodzaj botaniczny reprezentowany przez około 40 gatunków drzew występujących w strefie klimatu chłodnego i umiarkowanego. W Europie naturalnie rosną trzy jego gatunki: świerk pospolity (Picea abies) i świerk syberyjski (P. obovata), tworzące rozległe lasy na północy i wschodzie kontynentu, a także świerk serbski (P. omorica), gatunek endemiczny występujący na niewielkim obszarze Bośni i Hercegowiny. Oprócz gatunków krajowych, w uprawie znajduje się kilka gatunków obcego pochodzenia, z których najcenniejszym pod kątem zastosowań miejskich jest północnoamerykański świerk kłujący (P. pungens).

Cechą decydującą o przydatności poszczególnych gatunków świerków do uprawy, zwłaszcza na terenach zurbanizowanych, jest ich wytrzymałość na suszę oraz niską wilgotność powietrza. Niestety, większość świerków, na czele z rodzimym dla Polski świerkiem pospolitym, jest wrażliwa na długotrwały niedobór wody w podłożu oraz zanieczyszczenie powietrza. Świerki tworzą rozległe lecz płaskie systemy korzeniowe. W rejonach górskich, gdzie warstwa gleby jest płytka, ale często pada deszcz, taki typ korzeni pozwala efektywnie pozyskiwać wodę. Na terenach nizinnych, gdzie drzewa mogą korzenić się głębiej, większość drzew wykształca palowy system korzeniowy umożliwiający pobieranie wody z głębszych warstw gleby. Wyjątkiem w grupie świerków w odniesieniu do wymagań siedliskowych oraz tolerancji na suszę jest świerk kłujący. Wła...