Uwzględnianie wymogów ochrony zabytków jest istotnym elementem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Jednakże uwzględnia się w nim nie tylko zabytki zaliczane do form ochrony zabytków.

Podstawowe znaczenie dla rozważań dotyczących zachowania dziedzictwa kulturowego w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ma Ustawa z 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (DzU nr 162, poz. 1568, ze zm., dalej: ustawa o ochronie zabytków). Zgodnie z art. 3 pkt 1 tej ustawy, zabytkiem jest nieruchomość lub rzecz ruchoma, jej części lub zespoły, będące dziełem człowieka lub związane z jego działalnością i stanowiące świadectwo minionej epoki bądź zdarzenia, których zachowanie leży w interesie społecznym ze względu na posiadaną wartość historyczną, artystyczną lub naukową. Dla rozważań nad ochroną dziedzictwa kulturowego w planowaniu przestrzennym znaczenie ma przede wszystkim pojęcie zabytku nieruchomego. Ustawodawca doprecyzował je w art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie zabytków poprzez wskazanie, że ochronie i opiece podlegają, bez względu na stan zachowania, określone kategorie zabytków nieruchomych: krajobraz kulturowy, układ urbanistyczny i ruralistyczny oraz zespół budowlany, dzieła architektury i budownictwa, dzieła budownictwa obronnego, obiekty techniki itp.1.

O uznaniu obiektu za zabytek nie przesądza więc ustanowienie formy ochrony zabytków, ale spełnienie cech określonych w przywołanej powyż...