Od partycypacji do kreacji
W myśl obowiązujących współcześnie zasad kształtowania przestrzeni publicznej i kreowania przestrzeni społecznej w mieście proces projektowy powinien uwzględniać partycypację społeczności lokalnej, co pozwala na wspomaganie procesu identyfikacji z miejscem. Jest to warunek przeciwdziałania zachowaniom socjopatycznym w przestrzeni publicznej oraz zjawisku wykluczenia społecznego1.
Partycypacja mieszkańców w procesie projektowania daje bogatą inspirację i możliwość wczesnego dostrzeżenia potencjalnych konfliktów, a także ułatwia porozumienie przy podejmowaniu decyzji. Zwiększa też szansę na identyfikację społeczną z rozwiązaniami projektowymi i możliwość wpływu na postawy ludzi poprzez edukację i wysłuchanie racji mieszkańców.
Jeśli przyjmiemy, że jedną (jeśli nie jedyną w konsekwencji) z możliwych do przyjęcia w nowej, współczesnej rzeczywistości rolą projektanta jest bycie doradcą w heideggerowskim procesie zamieszkiwania miejsca, należy założyć, że musi on działać na rzecz wspierania tego procesu, który powinien dokonywać się w sposób naturalny i możliwie niezakłócony. Partycypacja jawi się wtedy nie jako konieczny etap przedprojektowy, służący pomocą architektowi, ale jako ciągły, spontaniczny i oczywisty proces gospodarowania krajobrazem. Należy zatem uznać, że partycypacja społeczna w kształtowaniu przestrzeni publicznych powinna mieć miejsce na wszystkich etapach: przygo...
