W miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego (m.p.z.p.), oprócz wskazania funkcji i dopuszczalnego przeznaczenia terenu, należy określić również zasady zarówno ochrony i kształtowania ładu przestrzennego, jak i ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego. Obowiązek ten pozostaje w ścisłym związku z ogólnymi regułami uwzględniania wymagań ochrony środowiska w planowaniu przestrzennym.

Wynikają one z art. 72 Ustawy z 27 kwietnia 2001 r. ? Prawo ochrony środowiska (t.j. DzU z 2008 r. nr 25, poz. 150, z późn. zm. ? P.o.ś.), zgodnie z którym w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin oraz m.p.z.p. zapewnia się warunki utrzymania równowagi przyrodniczej i racjonalną gospodarkę zasobami środowiska. Jednym z podstawowych parametrów zagospodarowania terenu, wpływających na pełnienie właściwych funkcji przyrodniczych, jest powierzchnia biologicznie czynna.

Integralny czynnik

Obowiązek wskazania powierzchni biologicznie czynnej w planie miejscowym wynika wprost z art. 15 ust. 2 pkt 6 Ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. DzU z 2012 r. poz. 647, ze zm. ? u.p.z.p.). W myśl tej regulacji w m.p.z.p. obowiązkowo określa się m.in. ?minimalny udział procentowy powierzchni biologicznie czynnej w odniesieniu do powierzchni działki budowlanej?.

Natomiast zgodnie z §4 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 26 sierpnia 2003 r....