Parocja perska

Drzewo to otrzymało nazwę rodzajową parocja dla upamiętnienia niemieckiego lekarza, przyrodnika i podróżnika F.W. Parrota, żyjącego w latach 1792-1841. Do rodzaju tego należy tylko jeden gatunek – parocja perska (Parrotia persica). Nazwa gatunkowa wywodzi się natomiast od obszaru, na którym roślina ta występuje w stanie naturalnym, czyli północnego Iranu, dawnej Persji. Spotyka się ją także na sąsiednim terytorium południowo-zachodniej Azji, w zachowanych fragmentach pierwotnych lasów w rejonie Morza Kaspijskiego. Na Kaukazie, w niektórych miejscach, tworzy niemal lite drzewostany z podszyciem buka wschodniego (Fagus orientalis), ostrokrzewu kolczastego (Ilex aquifolium) i innych gatunków roślin drzewiastych. Rośnie tam na terenach nizinnych i górzystych, na przepuszczalnych glebach zawierających wapń. W Polsce parocja należy do drzew bardzo rzadko spotykanych, przeważnie w ogrodach botanicznych i arboretach. Można ją też znaleźć w prywatnych ogrodach. Młode okazy podczas surowych zim mogą w różnym stopniu podmarzać, starsze są wystarczająco wytrzymałe, zwłaszcza w zachodniej części kraju.

 

W ojczyźnie parocja dorasta do wysokości 25 m, stanowi jednopniowe, kilkupniowe drzewa lub wysokie krzewy. W uprawie w Europie, w tym w Polsce, osiąga wysokość 6-10 m. Pień ma krótki, a koronę gęstą i szeroką, do...